Pytania

UDAR

Rehabilitacja po udarze jest kluczowym elementem procesu powrotu do zdrowia, mającym na celu minimalizację uszkodzeń mózgu i przywrócenie utraconych funkcji.

Celem jest poprawa funkcji ruchowych, poznawczych, mowy i jakości życia pacjenta.

Rehabilitacja jest prowadzona w różnych etapach, zaczynając od wczesnej rehabilitacji w szpitalu, a następnie kontynuowana w domu lub w ośrodkach rehabilitacyjnych.

Wczesna rehabilitacja powinna być rozpoczęta jak najwcześniej, nawet w pierwszej dobie po udarze, w celu ograniczenia negatywnych skutków.

Późniejsza rehabilitacja skupia się na odzyskaniu utraconych funkcji, takich jak chodzenie, poruszanie ręką, mowa i inne.

Rehabilitacja domowa może być kontynuowana przez dłuższy czas, nawet do kilku lat, w zależności od potrzeb pacjenta.

Metody rehabilitacji:

Kinezyterapia:

Ćwiczenia ruchowe, mające na celu poprawę sprawności fizycznej i koordynacji ruchów.

Fizykoterapia:

Zabiegi, takie jak ultradźwięki, pole magnetyczne, elektrostymulacja, mające na celu redukcję bólu i poprawę krążenia.

Terapia logopedyczna:

Pomaga w odzyskaniu zdolności komunikacyjnych, takich jak mowa i rozumienie.

Terapia zajęciowa:

Pomaga w odzyskaniu umiejętności niezbędnych do wykonywania czynności samoobsługowych i codziennych.

Terapia psychologiczna:

Pomaga w radzeniu sobie z emocjami, adaptowaniu się do zmian i odzyskaniu poczucia kontroli.

Czas rehabilitacji:

Wczesna rehabilitacja:
Może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy, w zależności od stanu zdrowia pacjenta.

Późniejsza rehabilitacja:

Może trwać nawet kilka lat, a w niektórych przypadkach do końca życia, w zależności od stopnia uszkodzenia mózgu i potrzeb pacjenta.

Rehabilitacja domowa:

Może być kontynuowana przez długi czas, w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta.

Indywidualne podejście:

Rehabilitacja po udarze powinna być indywidualnie dopasowana do potrzeb i możliwości każdego pacjenta.

Ważne jest, aby pacjent był aktywny i zaangażowany w proces rehabilitacji, a także aby otrzymywał odpowiednie wsparcie od rodziny i terapeutów.

Ważne wskazówki:

Nie należy samodzielnie zmieniać planu rehabilitacji bez konsultacji z lekarzem.

Należy przestrzegać zaleceń lekarza i terapeutów dotyczących ćwiczeń i aktywności fizycznej.

W przypadku pytań i wątpliwości, należy skonsultować się z lekarzem lub terapeutą.

Regularne ćwiczenia i aktywność fizyczna są kluczowe w procesie rekonwalescencji.



REHABILITACJA PO WYLEWIE

Rehabilitacja po wylewie, podobnie jak po udarze niedokrwiennym, jest kluczowa dla odzyskania sprawności i poprawy jakości życia.

Proces ten jest długotrwały i składa się z różnych etapów, od szpitalnej rehabilitacji po długotrwałe ćwiczenia w domu.

Etapy rehabilitacji po wylewie:

1. Okres szpitalny:
Początkowo rehabilitacja prowadzona jest w szpitalu, gdzie skupia się na stabilizacji stanu pacjenta, zapobieganiu powikłaniom i uruchomieniu podstawowych funkcji, takich jak ruch, połykanie i mowa.

2. Rehabilitacja wczesna (oddział rehabilitacyjny):

Po stabilizacji pacjent kierowany jest do oddziału rehabilitacji neurologicznej, gdzie prowadzona jest intensywna terapia mająca na celu odzyskanie utraconych funkcji i poprawę sprawności ruchowej.

3. Rehabilitacja w domu:

Po wypisie z oddziału rehabilitacyjnego rehabilitacja kontynuowana jest w domu, gdzie pacjent ćwiczy pod nadzorem specjalisty lub z wykorzystaniem indywidualnie opracowanego programu.

4. Rehabilitacja długoterminowa:

Długotrwałe ćwiczenia, czasem nawet przez lata, są niezbędne do maksymalnego odzyskania sprawności i adaptacji do nowego stylu życia.

Działania podczas rehabilitacji:

Fizjoterapia:
Ćwiczenia ruchowe, zarówno bierne, jak i czynno-bierne, mają na celu przywrócenie ruchomości i siły mięśni, a także poprawę koordynacji i równowagi.

Logopedia:
Terapeuta mowy pomaga w odzyskaniu zdolności mówienia, połykania i radzenia sobie z afazją (zaburzeniami mowy).

Psychoterapia:

Wsparcie psychologiczne pomaga pacjentowi poradzić sobie z emocjami, adaptować się do nowych warunków życia i motywuje do rehabilitacji.

Terapia zajęciowa:

Ćwiczenia i zajęcia mające na celu odzyskanie samodzielności w codziennych czynnościach, takich jak ubieranie się, gotowanie i sprzątanie.

Fizykoterapia:

Zabiegi fizykoterapeutyczne, takie jak ciepłolecznictwo, elektroterapia i pole magnetyczne, mogą łagodzić bóle i zmniejszać obrzęki.

Masaż:

Masaż pomaga w rozluźnieniu napiętych mięśni, poprawie krążenia i łagodzeniu bólu.

Skuteczność rehabilitacji:
Skuteczność rehabilitacji zależy od wielu czynników, takich jak typ i rozległość udaru, wiek i ogólny stan zdrowia pacjenta, a także od jego zaangażowania i motywacji.

Ważne jest, aby rehabilitacja była prowadzona zgodnie z indywidualnymi potrzebami pacjenta i aby była ona regularna i długotrwała.


REHABILITACJA PO ENDOPROTEZIE BIODRA

Rehabilitacja po endoprotezie biodra to kluczowy etap powrotu do pełnej sprawności.

Rozpoczyna się już w szpitalu, w ciągu 24 godzin po zabiegu, i kontynuowana jest ambulatoryjnie lub w domu. Obejmuje ćwiczenia izometryczne, czynne, wzmacniające, a także reedukację chodu.

Długość rehabilitacji zależy od rodzaju protezy (cementowa lub bezcementowa), stanu zdrowia pacjenta i postępów w rehabilitacji, zwykle trwa od 3 do 6 miesięcy.

Etapy i rodzaje ćwiczeń:

1. Pierwsze dni po operacji (w szpitalu):
Ćwiczenia izometryczne (w pozycji leżącej, bez obciążania stawu).

Ćwiczenia oddechowe.

Pionizacja z asekuracją i balkonikiem (wsparcie w chodzeniu).
Ćwiczenia z pomocą kul (chodzenie trzytaktowe, potem dwutaktowe).

2. Rehabilitacja poszpitalna:

Ćwiczenia czynne (wzmocnienie mięśni).

Ćwiczenia wzmacniające (odwodzenie biodra, prostowanie kolana).
Reedukacja chodu (nauka prawidłowego sposobu chodzenia).
Ćwiczenia poprawiające koordynację ruchową i równowagę.
Mobilizacja blizn pooperacyjnych.

3. Późniejszy okres (powrót do pełnej sprawności):

Chodzenie bez kul (zwykle po kilku tygodniach).

Wchodzenie po schodach, wsiadanie do samochodu, dłuższe spacery.
Trening stabilizacji centralnej.
Uczenie się prowadzenia samochodu (po 6 tygodniach).

Zalecenia dodatkowe:

Dostosowanie mieszkania do potrzeb osoby mającej problemy z poruszaniem się (uchwyty w łazience, podwyższona deska sedesowa, maty antypoślizgowe).

Unikanie nadmiernego zginania stawu biodrowego (ponad 90 stopni) w początkowym okresie.
Używanie pomocy ortopedycznych (kulk, wózka) w początkowym okresie.
Unikanie obrotów operowanej kończyny.
Uważność przy ubieraniu się (zaczynanie od nogi operowanej, używanie pomocy).
Konsultacja z lekarzem i fizjoterapeutą w celu ustalenia indywidualnego planu rehabilitacji.



Sztywny staw skokowy po złamaniu – fizjoterapia

Najlepszym rozwiązaniem jest wizyta u fizjoterapeuty, który jest doświadczony oraz zajmuje się pacjentami urazowymi i ortopedycznymi, bezpośrednio po zdjęciu gipsu czy innego unieruchomienia.

Im szybciej wdrożona zostanie terapia, tym sztywność będzie mniej utrwalona.

Nie należy podejmować leczenia samodzielnie w domu, ponieważ mogłoby dojść do ponownego uszkodzenia struktur (także tkanek miękkich), które po urazie i unieruchomieniu są wyjątkowo osłabione i wrażliwe.

Terapia manualna

Podstawą każdej wizyty jest indywidualnie dobrana rehabilitacja, np. metodą Kaltenborn-Evjenth, która nastawiona jest właśnie na eliminowanie przykurczy i sztywności stawów, a także stopniowe i bezpieczne dla pacjenta zwiększanie zakresu ruchomości.

Na początku fizjoterapeuta opracowuje tkanki miękkie, aby delikatnie je rozluźnić i przygotować do działania.

W tym celu może wykorzystać techniki masażu funkcyjnego, masażu poprzecznego lub masażu tkanek głębokich.

Następnie przechodzi do technik stawowych, które mogą być wykonywane zarówno w sposób bierny, jak i z aktywacją mięśni pacjenta.

Począwszy od trakcji, kończąc na mobilizacjach stawowych.

Inne techniki fizjoterapeutyczne

Uzupełnieniem powyższych metod są między innymi:

- pinoterapia – zwłaszcza, jeśli pacjent skarży się na brak czucia w obrębie podudzia lub stopy, a także gdy złamanie było otwarte lub leczone chirurgicznie, w związku z czym doszło do powstania blizn;

- terapia punktów spustowych;
- rozluźnianie rozcięgna podeszwowego;
- suche igłowanie;
- flossing;
- kinesiotaping.

Aplikację kinesiotapingu nakłada się na zakończenie wizyty, aby utrzymać efekt terapeutyczny, ustabilizować stopę w odpowiedniej pozycji oraz rozluźnić tkanki miękkie.

Dzięki aplikacji pacjent czuje się pewniej, poprawia się krążenie krwi i limfy, zaś staw skokowo-goleniowy stabilnie zachowuje pozycję podczas chodzenia czy ćwiczeń.

Ćwiczenia:

Sztywny staw skokowy po złamaniu wymaga wdrożenia zestawu odpowiednich ćwiczeń.

Ćwiczenia zawsze dobierane są do aktualnych możliwości pacjenta oraz jego stanu zdrowia i oczekiwań.

Rehabilitacja rozpoczyna się ćwiczeniami w niewielkim zakresie ruchomości, mają one przygotować pacjenta do przywrócenia cech prawidłowego chodu.

Mogą to być np.:

- turlanie piłeczki stopą w przód i w tył;

- zginanie, prostowanie, odwodzenie i przywodzenie stopy w aktualnym, maksymalnym zakresie ruchomości;

- przesuwanie stopy po ścianie w leżeniu tyłem z kolanami wyjściowo ugiętymi do kąta 90 stopni;

- próby stawania na palce i na pięty.

Powyżej wymieniono przykłady ćwiczeń, które zawsze muszą być dobrane indywidualnie do aktualnego stanu pacjenta i jego możliwości.

Ćwiczenia progresuje się wraz z postępami.

Po każdej wizycie u fizjoterapeuty pacjent zawsze dostaje zestaw ćwiczeń do domu, które powinien wykonywać codziennie, w zależności od zaleceń.

Należy pamiętać, że same ćwiczenia bez terapii manualnej i metod uzupełniających, nie przyniosą spektakularnych efektów.

Konieczne jest kompleksowe podejście do urazu i skutków jakie wywołał.





























Tagi: Rehabilitacja Warszawa , Rehabilitacja w Warszawie , Fizjoterapeuta Warszawa , rehabilitacja po udarze Warszawa , Rehabilitant Warszawa , Rehabilitacja po endoprotezie Warszawa